21.lipnja

Umro Mihovil Pavlek Miškina

21. lipnja - Završio je samo osnovno školovanje, ali svojom bistrinom izrastao je u predstavnika narodne inteligencije svoga vremena i borca za socijalnu pravdu. Pisati je počeo kao zreo čovjek. Pseudonim Miškina prvi put je koristio pišući nekrolog Antunu Radiću.
Prva zbirka novela objavljena mu je 1926. Za svojom zvijezdom izazvao je polemike i rasprave u književnom i političkom životu Hrvatske. Objavljujući drugu zbirku, glasovitu "Trakavicu" 1935. Miškina u pogovoru kaže da je njegova prva knjiga izazvala senzaciju i uzbunu jer ju je napisao seljak, dojučerašnji kumek i analfabet; član staleža koji je dobar i potreban kad šuti, radi i daje, a nipošto prigovara.
Što su se više gospodarske i političke prilike pogoršavale pred II. svjetski rat, Miškina izrasta u zapaženog pripovjedača. I "Trakavica" i "Krik sela" umjetnički su dotjeranije i izražajnije proze. Njegove pjesme pretežno su retorične i prigodne, bez snažnog realizma, ali sa socijalnim mislima. On piše i niz političkih članaka i brošura, ostajući uvijek radićevac.

Premda je napisao i raspravu s naslovom "Zašto hrvatski seljak nije komunist", to mu nije pomoglo da ne bude svrstan u protivnike, te je nekoliko puta uhićen, ispitivan i na kraju otpremljen u logor odbivši postati zastupnikom u ustaškom Saboru. Odveden je u Jasenovac, a zatim u logor Stara Gradiška, odakle je vraćen u Jasenovac. Pomno prikupljajući podatke o njemu, književnik Zvonimir Kulundžić u knjizi Miškina, presjek kroz stvarnost hrvatskog sela od Khuena Hedervaryja do poglavnika zaključuje da je Miškinin martirij bio završen 21. lipnja 1942. u ciglarskoj peći ustaškog logora smrti - Jasenovca.

NA DANAŠNJI DAN Zločini nad Srbima u BiH i Hrvatskoj

"Zelene beretke" ubijale i pljačkale

Povodom 15 godina od stradanja Srba, stavljamo na raspolaganje dokumentaciju o licima srpske nacionalnosti koja su ubijena u masovnim pokoljima juna 1992. Pozivamo čitaoce da pomognu u otkrivanju zločina i dopuni podataka koje saopštavamo i kompletiranju dokumentacije Centra za istraživanje zločina nad srpskim narodom. Nijedan od ovih zločina učinjenih nad Srbima u Bosni i Hrvatskoj do danas nije procesuiran niti u Hagu, niti pred sudovima BiH

Ratkovići, (za lokalne uslove u opštini Srebrenica) veoma veliko čisto srpsko planinsko selo (Srba 338), kao i mali srpski zaseoci Dučići, Dvorišta, Račići i Polimci, iznenada su napadnuti u ranim jutarnjim časovima u nedelju, 21. juna 1992. Napad je izvršen iz okolnih muslimanskih sela i zaselaka: Poznanovići (muslimana 444), Dedići, Podkorijen, Osmače (Srba 6, muslimana 924), Močevići (Srba 58, muslimana 319) i Stožersko.
Tom prilikom su Ratkoviće i pomenute okolne srpske zaseoke opljačkali napadači i članovi njihovih porodica. U okolna muslimanska sela preneto je sve što se moglo preneti: od pokućstva do stočnog fonda. Ostalo je razoreno i spaljeno. Meštani koji nisu mogli da se sklone na slobodnu srpsku teritoriju bili su pobijeni. Ovaj, po svemu sudeći, prethodno dobro pripremljen napad izvršili naoružani muslimani regrutovani sa područja srebreničke, bratunačke i okolnih opština, pripadnici takozvanih "zelenih beretki", odnosno Armije BiH.
Od napada 21. juna 1992. u opustošenim Ratkovićima i okolnim srpskim zaseocima nema uslova za život. Preuzimanje tela srpskih pokojnika, njihova identifikacija i sahrana, obavljeni su tek nakon skoro godinu dana u bratunačkom selu Fakovići 17. maja 1993. u prisustvu dr Zorana Stankovića, uglednog stručnjaka Vojnomedicinske akademije iz Beograda.
Žrtve: 1) Obren (Vojislav) Bogičević, 1932; 2) Stanimir (Vladislav) Stanojević, 1949; 3) Desanka (Rado) Stanojević, 1923; 4) Nikola (Todor) Stanojević, 1958; 5) Radenko (Milorad) Stanojević, 1940; 6) Vidosava (Luka) Đurić, 1930; 7) Vidoje (Obrad) Rankić, 1928; Milutin (Obrad) Rankić, 1944; 9) Ranko (Obrad) Rankić, 1933; 10) Vinka (Filip) Maksimović, 1927; 11) Radomir (Milorad) Maksimović, 1942; 12) Cvijeta (Risto) Milanović, 1925; 13) Novka (Milorad) Pavlović, 1945; 14) Zora (Drago) Prodanović, 1941; 15) Živan (Petar) Prodanović, 1966; 16) Milovan (Joso) Pavlović, 1919. i 17) Milan (Stojan) Jakovljević, 1920. Neke od žrtava su spaljene u svojim kućama, a neke zaklane. Slika Dobrile Prodanović, koja u rukama drži lobanju svog pokojnog sina Živana, snimljena prilikom sahrane u Fakovićima, obišla je svet i objavljena u mnogim domaćim i stranim medijima. Ratkovići su od tada trajno napušteno selo.
Zelina, pretežno srpsko i dosta veliko selo (Srba 517, Hrvata 2, muslimana 121, Jugoslovena 9) u opštini Kalesija. Napad na selo izvršen je 21. juna 1992. Predvodnici i neposredni učesnici u napadu bili su naoružani muslimani iz okolnih sela i opština, pripadnici Tuzlanskog korpusa oružanih formacija Armije BiH. Prilikom napada ubijeno je više meštana srpske nacionalnosti, a još više njih je povređeno vatrenim oružjem.
Žrtve: 1) Boško (Drago) Marić, 1971. i njegov stariji brat 2) Milenko (Drago) Marić, 1966; 3) Krsto (Tadija) Mijatović, 1961; 4) Milenko (Maksim) Miličić, 1958; 5) Anđelko (Mićo) Miličić, 1965; 6) Nikola (Milovan) Miražić, 1969.

.