Gost
Gost
 | | Naslov: HRVATSKA VIŠE NEMA MORE! Pon 22 Sep 2008, 23:26 | |
| HRVATSKA VIŠE NEMA MORE!
Neuprljana lepota: Tipična srpska plaža
Senzacionalno
geografsko otkriće Vlade U Progonstvu da je Hrvatska sinonim za Zagorje
i da se jedino priznaje u svojim prirodnim granicama (“Od Zagreba do
italijanske i slovenačke granice”), definitivno rešava decenijsku
dilemu srpskih patriota: ima li Srbija more? Ne samo da Srbija ima more
- već, a to je mnogo važnije, Hrvatska više nema more! Ko bi gori sad
je doli!
Piše: Petar Luković
Nije lako ovih dana biti Vuk
Jeremić. Tradicionalno razdragani ministar inostranih poslova koji svoj
nepomični kez duguje opakom grču facijalnih mišića, poznat po ubitačnoj
marselovskoj pantomimi u kojoj svaki deo glave ima svoj diplomatski
zadatak - sredinom septembra izgleda kao grogirani fudbaler Crvene
zvezde. Čega se god dotakao, srušilo se. Vukova slatkorečiva obećanja
da je potpisivanje već legendarnog SSP samo “formalnost” i da “akcije
Srbije odlično stoje”, liče na berzanski krah nakon ledenog odbijanja
Holandije i Belgije da poveruju Jeremićevom plastičnom osmehu; njegova
science-fiction ideja da se ponovo pregovara o Kosovu, već je
proglašena za jedan od sumanutijih viceva godine; u legendu je
preseljeno mudro Jeremićevo ćutanje glede polnih odnosa Rusije,
Gruzije, Južne Osetije i još južnije Abhazije - ako prizna nezavisnost
ovih proruskih gubernija, otvoriće put ka priznavanju Kosova; ako se
založi za teritorijalnu celovitost Gruzije - razbesneće Ruse; konačno,
ali ne i poslednje po značaju, jeste afera “Kovačević” u kojoj glavnu
ulogu ima Igor Milošević, ex-vicekonzul Srbije u Njujorku, inače, jedan
od najboljih prijatelja Vuka Jeremića - upravo u toj drugarskoj vezi
valja tražiti objašnjenje kako je i zašto prebogata država Srbija
platila kauciju za siledžiju Kovačevića, koji je s novim pasošem
pobegao u Srbiju i tako stvorio nezapamćeni diplomatski skandal.
Pantomimičar: Vuk Jeremić, luzer
Kad
se pogrešno učinilo da ovakva crna serija mora da ima svoj kraj - čak
je i Crvena zvezda izvukla jedan bod u meču sa Čukaričkim - Vuk Jeremić
doživeo je diplomatski fijasko onog časa kad je inozemne poslove u
svoje ruke preuzela (beogradska) Vlada u progonstvu Republike Srpske
Krajine i, ne pitajući Jeremića, na osnovu odluke Skupštine Republike
Srpske Krajine, priznala republike Abhaziju i Južnu Osetiju!
U ekskluzivnom priopćenju Vlade UP kaže se:
“Danas
je predsednik Skupštine Republike Srpske Krajine, dipl. ing Rajko
Ležaić, potpisao priznanje Republike Abhazije i Republike Južne
Osetije. Dve nove države su s istorijom kakva je i istorija Srba
Krajišnika - njihovi narodi su na svojoj etničkoj i istorijskoj zemlji.
Abhazija i Južna Osetija nemaju nikakvu istorijsku i etničku vezu s
Gruzijom, kao što ni Krajina nema takve veze s Hrvatskom - hrvatskim
etničkim i istorijskim zemljama u Zagorju. Hrvatske teritorije su samo
od Zagreba do italijanske i slovenačke granice. Priznanja će biti
uručena predsednicima Abhazije i Južne Osetije diplomatskim putem.
Priznanja će biti uručena na srpskom i ruskom jeziku, uz kratak pregled
savremenih zbivanja u Krajini, Abhaziji i Osetiji”. U potpisu: Ratko
Ličina, ministar (nečega).
Senzacionalno geografsko otkriće
ministra Ličine da je Hrvatska, u stvari, sinonim za Zagorje i da se
jedino priznaje u svojim prirodnim granicama (“Od Zagreba do
italijanske i slovenačke granice”), definitivno rešava decenijsku
dilemu srpskih patriota: ima li Srbija more? Ne samo da Srbija ima
more, ostrva, priobalje, gradove (Srpski Split, Srpski Zadar, Srpski
Dubrovnik, Srpski Lošinj, Srpska Rijeka), to se iz pisma podrazumeva -
već, a to je mnogo važnije, Hrvatska više nema more! Ko bi gori sad je
doli! Da vidite, Hrvati iz Zagorja, kako je to biti turista i ići na
tuđinsko more! Da osetite šta znači živjeti u suvozemnim uslovima! Da
više ne računate na bezbrižne milijarde dolara od turizma, nego da
vredno radite - čemu, kao Hrvati, niste genetski predodređeni!
Da nostalgično sanjate o Srpskom Jadranu, kao što su Srbi činili stolećima!
Ali, najbolje po Hrvate tek dolazi. Republika Srpska Krajina - Vlada u progonstvu (skraćeno: RSK-VUP) uputila je sa e-maila vladarsk@gmail.com još ozbiljnije pismo izvesnoj a Njegovoj Ekselenciji Sergeju Begapšu (Suhumi, Republika Abbhazija). A u pismu piše sledeće:
“Vaša Ekselencijo,
U
odsustvu Predsednika Republike Srpske Krajine, Njegove Ekselencije
Milana Martića (koji je optužen pred Tribunalom u Hagu), imam čast da
Vas obavestim da Republika Srpska Krajina priznaje Republiku Abhaziju -
u njenim etničkim i istorijskim granicama.
Ujedno, izražavam
najbolje želje za prosperitet abhazijskog naroda u suverenoj Republici
Abhaziji, čije uspostavljanje je izdržalo istorijska iskušenja novijeg
vremena – zabranu abhazijskog jezika od 1931. do 1944, proglašenje
nezavisnosti 1989, oružani napad Republike Gruzije 1992, 1993. i 1998.
Republika
Srpska Krajina je imala sličnu sudbinu – njen srpski narod je činio
državotvorni narod u jugoslovenskoj Republici Hrvatskoj, čime je
Hrvatska bila dvonacionalna (država srpskog i hrvatskog naroda).
Međutim, predstavnici hrvatske etničke zajednice su u Parlamentu
izglasali zakon - po kojem se Srbima oduzima državotvornost i prevode
se u nacionalnu manjinu. Tad je počeo i hrvatski progon Srba, pa su
Srbi osnovali svoju Republiku Srpsku Krajinu - na svojoj etničkoj i
istorijskoj teritoriji. Naša država je s temeljima u istoriji. Srbi
Krajine su imali državotvornost i svoju upravu u Mađarskoj – od 1473. i
u Austriji – od 1630. godine. Tada Hrvati, u ove dve države, nisu imali
nikakve državotvorne nadležnosti – bili su samo kmetovi na imanjima
mađarskih i austrijskih feudalaca.
U novije vreme, slično sudbini
naroda Vaše države, Srbi u Republici Srpskoj Krajini, pod pritiskom
nacističke Nemačke, uključeni su u Hrvatsku (upravna oblast u
Jugoslaviji) 1939. godine, a takvu odluku su podržali i komunisti 1945.
godine. U Hrvatskoj su Srbi, kao i Abhazi, bili lišavani korišćenja
svog jezika i svog pisma. Posebno, posle Drugog svetskog rata su gašene
u Hrvatskoj srpske kulturne i prosvetne ustanove.
Kad je osnovana
Republika Srpska Krajina, to je odobrio Savet bezbednosti UN –
Rezolucijom 743/1992. Njome je bilo predviđeno da se hrvatski zakoni
neće primenjivati u našoj državi i da se sporovi između Srba i Hrvata
mora da rešavaju pregovorima. Međutim, Hrvati su izvršili agresiju na
RS Krajinu 1995. godine i okupirali su je, prognavši 80% Srba. Naravno,
Rezolucija SB 743/1992 nije stavljena van snage i naša država je samo
privremeno okupirana. Vlada i Skupština su u izbeglištvu u Republici
Srbiji.
Do sada je Republika Srpska Krajina razmenila note o
međusobnom priznavanju s Pridnjestrovskom Republikom (1992) i uveren
sam, Vaša Ekselencijo, da ćete takvo međupriznavanje prihvatiti i u ime
Republike Abhazije.
S poštovanjem,
SKUPŠTINA RS KRAJINE
Dipl. ing. Rajko Ležaić, predsednik”.
Pravoslavna panorama: Srpski Hvar
Kako
danas stvari stoje, Republika U Progonstvu nije bez šansi: već sutra se
otvaraju nove prilike: Burjatija i Tuva – oblasti u Sibiru, Pjaui -
savezna država u Brazilu, Tanga - buduća srpska nudistička oblast u
Tanzaniji; naročito Funafuti - ostrvo koje navodno pripada hrvatskoj
državici Tuvalu, što Srbi sa Funafutija nikad neće dozvoliti; finally,
oblast Gorno-Badahštan u okviru tzv. Tadžikistana, gde su Krajišnici
prvi put otkrili da u sebi imaju mornarske gene.
Za početak:
biće dovoljno da dipl. ing. Rajko Ležaić kao nezavisnu državu prizna
Benišangu-Gumaz negde na krajiškom pičvajzu Etiopije.
Vuk
Jeremić neće imati snage da mu se suprostavi: tamo gde je svaka
nezavisna država, tamo je srpsko Kosovo! U progonstvu, naravno!
Ekselencija u ćuzi: Milan Martić |
|
